4. სამწუხაროა, რომ ნაკლებად ვურთიერთობდი მეგობრებთან «ხშირად ადამიანები ვერ აცნობიერებენ ძველი მეგობრების ჭეშმარიტ ფასს მანამ, სანამ სიკვდილის პირას არ მივლენ ან როცა უკვე ძველი მეგობრების პოვნა შეუძლებელია. მომაკვდავი ადამიანებიდან ზოგიერთი იმდენად დაკავებული იყო პირადი ცხოვრების საკთხებით, პრობლემებით, რომ რაღაც მომენტში საუკეთესო მეგობრებთან კონტაქტს წყვეტდნენ. ისინი ძალიან ნანობდნენ იმას, რომ მეგობრობას არ უთმობდნენ ისეთ ყურადღებას, როგორსაც იმსახურებდა. სიკვდილის პირას მყოფ ყველა ადამიანს ენატრება თავისი მეგობრები». 5. სამწუხაროა, რომ მე არ ვაძლევდი საკუთარ თავს ბედნიერების უფლებას «გასაოცარია, მაგრამ მომაკვდავი ადამიანები საკმაოდ ხშირად ნანობენ ამას. ბევრ მათგანს ბოლომდე არ ესმოდა, რომ ბედნიერება - არჩევანის საკითხია. ისინი მთელი ცხოვრება იცავდნენ ძველ წეს-ჩვეულებებს. კარგად ნაცნობი სიტუაციის ე.წ. კომფორტი ჟღენთავდა მათ ემოციებს და ფიზიკურ ცხოვრებას. ცვლილებების შიში აიძულებდა მათ სხვებისა და საკუთარი თავის წინაშე ეცრუათ, თითქოს კმაყოფილნი იყვნენ საკუთარი ცხოვრებით მაშინ, როცა გულის სიღრმეში ძალიან უნდოდათ გულიანად ეცინათ და საკუთარ ცხოვრებაში დაებრუნებინათ სითამამე და უშუალობა».
თქვენ რას ნანობთ ყველაზე მეტად ახლა და რისი შეცვლა ან მიღწევა გინდათ მანამ, სანამ მომაკვდავი ადამიანის ადგილას აღმოჩნდებით?