ნაღველკენჭოვანი დაავადება  –  დაავადება, რომელიც ხასიათდება ნაღვლის ბუშტში ან ნაღველსადინარებში კენჭების გაჩენით.

მიზეზები

დაავადების გამომწვევი მიზეზებია:

·         მემკვიდრეობითი ფაქტორი;

·         ბილირუბინისა და ქოლესტერინის ცვლის დამრღვევი მედიკამენტების მიღება;

·         არასწორი კვება, დიეტები;

·         ჭარბი წონა;

·         სისხლში მომატებული ქოლესტერინის დონე;

·         ნივთიერებათა ცვლის დარღვევის შედეგები (შაქრიანი დიაბეტი, მეტაბოლისტური სინდრომი);

·         კუჭ-ნაწილავის ტრაქტის დაავადებები;

·         კუჭის ოპერაციები.

ბავშვებში ნაღველკენჭოვანი დაავადება ჩნდება ნივთიერებათ ცვლის დარღვევით და ნღველგამომტანი სისტემის ფუნქციის მოშლის შედეგად.

სიმპტომები

დაავადებას ახასიათებს შემდეგი სახის სიმპტომები:

·         ღვიძლის, ნაღვლის ბუშტის ჭვალი;

·         მჩვხვლეტავი ტკივილი მარჯვენა ნეკნებ ქვეშ, რომელიც გადადის ზურგზე, მხარზე;

·         გულის რევა, ღებინება;

·         მწარე გემო პირში, გულძმარვა;

·         მაღალი ტემპერატურა, ციებ-ცხელება;

·         კანისა და თვალის სკლერების გაყვითლება (ობტურაციული სიყვითლე);

·         გაუფერულებული კალა.

დიაგნოსტიკა

დაავადების დიაგნოსტიკას ატარებს ექიმი-გასტროენტეროლოგი, რომელიც ნიშნავს:

·         ფიზიკურ გამოკვლევას;

·         სისხლის საერთო ბიოქიმიურ ანალიზს;

·         ნაღვლის ბუშტის ქოლეცისტოგრაფიას;

·         მუცლის ღრუს ულტრა-ბგერით გამოკვკლევას;

·         ნაღველგამტარი გზების მაგნიტო-რეზონანსულ ტომოგრაფიას;

·         ნაღველგამტარი გზების კომპიუტერულ ტომოგრაფიას.

მკურნალობა

დაავადების მკურნალობა მოიცავს:

·         ოპერატიული მეთოდებს (ქოლეცისტომია, ნაღვლის ბუშტის მოცილება - ქოლეცისტეკტომია);

·         ულტრა-ბგერით ან ელექტრომაგნიტურ მკურნალობას კენჭების დასაშლელად;

·         ურსოდეზოქსიქოლის და ჰენოდეზოქსიქოლის მჟავას მშეცველ პრეპარატებს.

საშიშროება

თუ არ მოხდება აღნიშნული დაავადების დორული მკურნალობა, შესაძლოა განვითარდეს შემდეგი სახის გართულებები:

·         ნაღვლის ბუშტის ანთება;

·         პანკრეატიტი;

·         ქოლანგიტი;

·         პერიქოლეცისტიტი;

·         ნაღვლის სადინარების დახშობა;

·         ნაღვლის ბუშტის გასკდომა;

·         პერიტონიტი;

·         მუცლის ღრუს აბსცესი.

შესაძლოა ლეტალური შედეგი.

რისკის ჯგუფი

რისკის ჯგუფში შედიან:

·         მემკვიდრეობითი მიდრეკილების მქონე პირები;

·         მოხუცები;

·         ქალები (განსაკუთრებით ფეხმძიმეები);

·         ნაკლებად მოძრავი ადამიანები;

·         ღვიძლის დაავადებების მქონე ადამიანები (ჰეპატიტი, ღვიძლის ციროზი).

პროფილაქტიკა

·         დაბალანსებული კვება;

·         საკმარისი სითხის მიღება;

·         სხეულის ნორმალური წონის შენარჩუნება;

·         მუცლის ღრუს დაავადებების დროული მკურნალობა;

·         ფიზიკური ვარჯიშების შესრულება.