კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი - კალციუმის არხების ბლოკატორები; I კლასის კალციუმის არხების სელექტიური ბლოკატორები

 

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა:
0.25% საინექციო ხსნარი 2მლ ამპულა #5

 

შემადგენლობა:
მოქმედი ნივთიერება: 2 მლ ხსნარი შეიცავს 5 მლ ვერაპამილის ჰიდროქლორიდს (2, 5 მგ/მლ);
დამხმარე ნივთიერებები: ნატრიუმის ქლორიდი, ქლორწყალბადის მჟავა, საინექციო წყალი.

 

წამლის ფორმა:
საინექციო ხსნარი.

 

ფარმაცევტული მახასიათებლები:
უფერო გამჭვირვალე ხსნარი, არ შეიცავს გარე ნივთიერებებს.

 

ფარმაკოლოგიური თვისებები:
ფარმაკოდინამიკა.
ვრეპამილი, პრეპარატის მოქმედი ნივთიერებაა, ახდენს კალციუმის იონების ტრანსმემბრალური ნაკადის ბლოკირებას გულის უჯრედებში და სისხლძარღვების გლუვ კუნთებში. ის უშუალოდ ამცირებს მიოკარდის მოთხოვნილებას ჟანგბადის მიმართ მეტაბოლიზმის ენერგეტიკული ხარჯების მოქმედების გამო მიოკარდის უჯრედებში და პოსტდატვირთვის შემცირებით. კორონარული არტერიების გლუვი კუნთების კალციუმის არხების ბლოკირების წყალობით სისხლის მიწოდება მიოკარდთან ძლიერდება, პოსტსტენოტიკურ უბნებზეც კი და კორონარული არტერიების სპმაზმი იხსნება. ეს თვისება განსაზღვრავს პრეპარატის ანტიიშემიურ და ანტიგიანგიალურ ეფეტქურობას გულის იშემიური დაავადების ყველა ფორმის დროს. პრეპარატის ანტიჰიპერტენზიული ეფეტურობა განპირობებულია პერიფერიული სისხლძარღვების წინააღმდეგობის შემცირებით გულის შეკუმშვის სიხშირის გაზრდის გარეშე, როგორც რეფლექსური პასუხის. არასასურველი ცვლილებები სისხლის წნევისა ფიზიოლოგიური სიდიდეებისა არ აღინიშნებოდა. პრეპარატს გააჩნია გამოხატული ანტიარითმიული მოქმდება განსაკუთრებით პარკუჭზედა არითმიის დროს. ის აკავებს იმპულსის გამტარობას ანტრიოვენტრიკულარულ კვანძში, რის შედეგადაც არითმიის ტიპზე დამოიკდებულებით აღდგენა სინუსური რიტმის და/ ან პარკუჭების შეკუმშვის სიხშირე ნორმაში დგება.
ფარმაკოკინეტიკა
ვერაპამილის დაახლოებით 90 % უკავშირდება პლაზმის ცილებს. ვერაპამილის ექსენტრიული მეტაბოლიზის შედეგად წარმოიქმნება მეტაბოლიტის დიდი რაოდენობა. მეტაბოლიტებიდან მხოლოდ ნორვეპამილიფარმაკოლოგიურად აქტიური. ვერაპამილის ინტრავენური შეყვანისას ნახევრად გამოყოფის პერიოდი ვერაპამილის ორფაზიანია; ადრეული - თითქმის 4 წთ, საბოლოო - 2-5 საათი. ანტიარითმიული მოქმედება ინტრავენური შეყვანისას ვითარდება 1-5 წუთის განმავლობაში (როგორც წესი ნაკლები 2 წთ), ჰემოდინამიური ეფეტქები - 3-5 წუთის განმავლობაში. ინტრავენური შეყვანისას მოქმდება გრძელდება დაახლოებით 2 საათს, ჰემოდინამიური 10-20 წუთს. პაციენტებში რომლებსაცLღვიძლის ფუნქცია აქვს დარღვეული ვერაპამილის გამოსვლა გვიანდება. დაახლოეით 70% ვერაპამილის ჰოდროქლორიდის მეტაბოლიტის გამოდის თირკმელებით, მხოლოდ 3-4 % პრეპარატისა გამოდის შეუცვლელი სახით. ამის წყალობით თირკემელის ფუნქციის დარღვევა არ მოქმდებს ვერაპამილის ფარმაკოკინეტიკაზე. ვერპამილის 16 % გამოდის ფეკალებით.

 

ჩვენებები:
პაროქსიზმული პარკუჭზედა ტაქიკარდია; წინაგულების ფიბრილაცია/ციმციმი (ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის გამოკლებით (WPW)).
არასტაბილური სტენოკარდია პაციენტებში, რომელთათვის უკუნაჩვენებია ნიტრატები და/ან β-ადრენობლოკატორები, ვაზოსპასტიური სტენოკარდიის, ვარიანტული სტენოკარდიის, პრინცმეტალის სტენოკარდიის ჩათვლით.
არტერიული ჰიპერტენზია; ჰიპერტონული კრიზი.
პედიატრიულ პრაქტიკაში - პაროქსიზმული პარკუჭზედა ტახიკარდიის დროს.

 

მიღების წესები და დოზები:
ინტრავენური შეყვანა უნდა განხორციელდეს ნელა (არა ნაკლებ 2 წთ) სამედიცინო პეროსნალის მეთვალყურეობის ქვეშ, ეკგ და არტერიული წნევის გაკონტროლებით. პაციენტები, რომლებიც იღებენ ვერაპამილს ინტრავენურად, როგორც არასტაბილური სტენოკარდიის სასტარტო მკურნალობა, უნდა იქნენ გადაყვანილი, რაც შეიძლება სწრაფად ვერაპამილის პერორალურად მიღებაზე.
რეკომენდებული დოზები უფროსებისა და მოზარდებისთვის მასით 50 კგ მეტი:
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის საწყისი დოზა შეადგენს 5 მლ (რაც შეესაბამება იზოპტინის 2მლ, საინექციო ხსნარი); აუცილებლობის შემთხვევაში 5 - 10 წუთის შემდეგ შეყავთ კიდევ 5 მგ;
თუ აუცილებელია, შესაძლოა შემდგომი შეყვანა წვეთოვანის საშუალებით იზოპტინის 5- 10 მგ, გახსნილი ფიზიოლოგიურ ხსნარში, ხანგრძლივობით 1 საათი; გასახსნელად სხვა ხსნარი შეიძლება იყოს გლუკოზის ხსნარi 5 % pH<6,5 -ით. ინტრავენური შეყვანისას საშუალო სადღე-ღამისო დოზა არ უნდა აღემატებოდეს ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის 100 მლ. პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით ვერაპამილის ბიომიღწევადობა მნიშვნელოვნად იზრდება. ასეთ შემთხვევებში დოზას განსაზღვრავენ სიფრთხილით.
ბავშვებისათვის რეკომენდებული დოზა
ტახიკარდიის დროს, რომელიც დაკავშირებულია გულის უკმარისობასთან, ინტრავენური შეყვანის წინ აუცილებელია ჩატარდეს დიგიტალიზაცია.

 

გვერდითი მოვლენები:
გვერდითი ეფექტების შეფასებას საფუძვლად უდევს მონაცემები, თავიანთი წარმოქმნის სიხშირის მიხედვით: ძალიან ხშირად >10%, ხშირად >1%<10%, არც ისე ხშირად >0, 1%<1%, ერთეული >0,01%<0,1%, იშვიათად <0, 01 %.
ნივთიერებათა ცვლის და მეტაბოლიზმის დარღვევები: არც ისე ხშირად აღინიშნებოდა გლუკოზის მიმართ ტოლერანტულობის შემცირება.
ფსიქიუური რადღვევები: ხშირად - დაღლა, ნევროზულობა.
ნევროლოგიური დარღვევები: ხშირად-თავბრუსხვევა, გულის წასვლა, ძილიანობა, პარესთეზია, ტრემორი და ნეიროპათია; იშვიათ შემთხვევბში - კრუნჩხვები, ექსტრაპირამიდული სიმპტომები (პარკინსონის სინდრომი, ქორეოათეთოზი, დისტონალური სინდრომი)- ქრება პრეპარატის მიღების შეწყვეტის შემდეგ.
დარღვევები გულ-სისხლ-ძარღვთა სისტემის მხრიდან: ხშირად- გულის უკმარისობის წარმოქმნა ან უკვე არსებულის გაუარესება, არტერიული წნევის მკვეთრი ვარდნა და/ან ორთოსტატიკური დარღვევა, სინუსური ბრადიკარდია, I ხარისხის ატრიოვენტრიკულარული ბლოკადა, პერიფერიული შეშუპება, წამოხურება, კანის გაწითლება და სითბოს შეგრძნება; არც ისე ხშირად - II და III ხარისხის ანტრიოვენტრიკულარული ბლოკადა; ერთეულ შემთხვევებში- ტახიკარდია; იშვიათ შემთხვევბში- სინუსის კვანძის გაჩერება ასისტოლიით.
დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოებისა და შუაკედლის მხრიდან: არც ისე ხშირად- ბრონქოსპაზმი.
დარღვევები სმენის ორგანოსა და ვესტიბულარული ორგანოს მხრიდან: არც ისე ხშირად- თავბრუსხვევა, ყურებში ხმაური.
კუჭ-ნაწლავის დარღვევები: ძალიან იშვიათად აღინიშნებოდა ღებინების შეგრძნება, სისავსის შეგრძნება (კუჭის), შეკრულობა; არც ისე ხშირად - ღებინება, იშვიათ შემთხვევებში აღინიშნებოდა ნაწლავის გაუვალობა, გინგივალური ჰიპერპლაზია (გინგივიტი, სისხლდენადობა), რომლებიც ქრება პრეპარატის მიღების შეწყვეტის შემდეგ.
ჰეპატობილიარული სისტემის დარღვევბი: იშვიათად შესაძლოა ალერგიულად განპირობებული ჰეპატიტი ღვიძლის ფერმენტების რევერსული მომატებით.
ცვლილებები კანისა და კანქვეშა ქსოვილების მხრიდან: ხშირად აღინიშნებოდა ალერგიული რეაქციები, მაგალითად, მულტიფორმული ერითემა, კანის ქავილი, ჭინჭრის ციება, მაკულო-პაპულოზური კანის გამონაყარი, ერითრომელალგია; არც ისე ხშირად - პურპურა; იშვიათ შემთხვევბში - კვინკის შეშუპება, სტივენს-ჯონსის სინდრომი, ფოტოდერმატიტი, ჰიპერჰიდროზი.
დარღვევები საყრდენ-მამოძრავებლი სისტემისა და შემაერთებელი ქსოვილების მხრიდან: ერთეულ შემთხვევებში- ტკივილი სახსრებში, კუნთების ტკივილი, კუნთების სისუსტე; იშვიათ შემთხვევებში - მიასტენიის გამწვავება (Myastenia gravis), ლამბერტ-იტონის სინდრომი, დიუშენის კუნთების პროგრესული დისტროფია.
დარღვევები რეპროდუქტიული სისტემისა და სარძევე ჯირკვლების მხრიდან: არც ისე ხშირად- იმპოტენცია; ერთეულ შემთხვევებში- გინეკომასტია, ხანდაზმული ასაკის ავადმყოფბეში ხანგრძლივი მკურნალობის შედეგად- ქრება პრეპარატის მიღების შეწყვეტის შემდეგ; იშვიათ შემთხვევებში - პროლაქტინის, გალაქტორეის დონის მომატება.
კლინიკურ გამოკვლევებში იყო შეტყობონება თავის ტკივლის, მუცელში დისკომფორტის შესახებ.
იყო შეტყობინება კრუნჩხვების შესახებ საინექციო ფორმით ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის მიღების დროს, ასევე იშვიათად ჰიპერმგრძნობელობის, ბრონქოზპამის შემთხვევების შეასახებ რომლებსაც თან ახლდა ქავილი და ჭინჭრის ციება.
თუმცა პოსტმარკეტინგული დარკვივებიდან იყო შეტყობინება პარეზის შესახებ (ტეტრაპარეზი), რომელიც ასოცირდებოდა ვერაპამილისა და კოლხიცინის კომბინირებულ მიღებასთან. ეს შეიძლება განპირობებული იყოს კოლხიცინის შეღწევით ჰემატო-ენცეფალური ბარიერის გავლით ვერაპამილი CYP3A4 და P-gp დათრგუნვის შედეგად. კოლხიცინისა და ვერაპამილის კომბინირებული მიღება არ არის რეკომენდებული.
ავადმყოფებში კარდიოსტიმულატორებით არ არის გამორციხული Pacing-Sensing (დათრშაგო-სენსორული) ზღურბლის მომატება ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის მიღების გამო

 

უკუჩვენება:
• კარდიოგენური შოკი.
• მიოკარდის ინფარქტის მწვავე ფაზა გართულებებით (ბრადიკარდია, არტერიული ჰიპოტენზია, გულის უკმარისობა).
• გამტარობის მძიმე დარღვევები (II და III ხარისხის სინოატრიალური ან ატნრიოვენტრიკულარული ბლოკადა).
• სინუსის კვანძის სისუსტის სინდრომი.
• გულის უკმარისობა შეგუბება.
• წინაგულების ფიბრილაცია/ციმციმი ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის თანხლებით (პარკუჭების ტახიკარდიის წარმოქმნის რისკი).
• ჰიპერმგრძნობელობა ვერაპამილის მიმართ ან პრეპარატის ნებისმიერი სხვა კომპონენტის მიმართ. უკუნაჩვენებია ინტრავენური გამოყენება პაციენტებში, რომლებიც იღებენ β-ადრენობლოკატორებს (გარდა რეანიმაციული ღონისძიებებისა). მწვავე კორონარული უკმარისობის შემთხვევაში პრეპარატის ინტრავენური შეყვანა უნდა მოხდეს საგულდაგულო წესით დასაბუთებულად (აუცილებელია გამოირიცხოს მიოკარდის ინფარქტის შესაძლებლობა), საჭიროა პაციენტის მდგომარეობაზე დაკვირვება.
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის ინტრავენურად შეყვანა არ შეიძლება ორსული ქალებისა და მეძუძური ქალებისათვის.

 

ორსულობა და ლაქტაცია:
ვერაპამილის ჰოდროქლორიდს შეუძლია შეაღწიოს პლაცენტაში. ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის ინტრავენურად გამოყენების საკმარისი გამოცდილება ორსულობის დროს არ არის.
პრეპარატის ინტრავენურად შეყვანა ორსულებისთვის უკუნაჩვენებია.
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი ლაქტაციის პერიოდში უკუნაჩვენებია, ვინაიდან ბიოლოგიურად აქტიური ნივთიერება აღწევს დედის რძეში. ცალკეულ შემთხვევებში ვერაპამილის ჰიდროქლორიდს შეუძლია გამოიწვიოს ჰიპერპროლაქტანემია და გალაქტორეა. პრეპარატის მიღების გადაუდებილი მაჩვენებლებისას ძუძუთი კვება ლაქტაცის პერიოდში მკურნალობის დროს აუცილებელია შეწყდეს.
ბავშვები
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის მაკონტროლებელი გამოკვლევა არ ჩატარებულა პედიატრიულ პაციენტებში. აუცილებელია სიფრთხილით იქნას დანიშნული ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის საინექციო ხნსარი ბავშვებში.

 

განსაკუთრებული მითითებები:
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი (სინათლისაგან დაცულ უფრო გავრცელებულ პარენტელარულ ხსნარებში) ფიზიკურად შეთავსებადია და ქიმიურად სტაბილურია 24 საათის განმავლობაში 25°C ტემპერატურისას.
ინტრავენური შეყვანა აუცილებლად უნდა ჩატარდეს ნელა (არა ნაკლებ 2 წთ), ამასთანავე უნდა მოხდეს დაკვირვება პაციენტზე და შესაძლებლობის შემთხვევაში, ეკგ პარამეტრების მონიტორინგი და არტერიული წნევის გასინჯვა.
ვერაპამილის დანიშნვნისას და მისი დოზის განსაზღვრისას განსაკუთრებული ყურადღება უნდა მიექცეს პაციენტებს, შემდეგი მდგომარეობებით:
არტერიული ჰიპოტენზია
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის ინტარვენურ შეყვანას ხშირად მივყავართ სისხლის წნევის დაწევამდე საწყისი მაჩვენებლების ქვემოთ, ეს მოვლენა ჩვეულებრივ გარდამავალია და უსიმპტომოა, მაგრამ შეიძლება გამოვლინდეს თავბრუსხვევა.
მძიმე ხარისხის ბრადიკარდია/ ასისტოლოგია
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი მოქმედებს ატრიო-ვენტრიკულარულ და სინო-არტიალურ კვანძებზე, რამაც იშვიათად შეიძლება გამოიწვიოს ატრიო-ვენტრიკულარულ II და III ხარისხის ბლოკადა, ბრადიკარდია, იშვიათ შემთხვევებში ასისტოლია. ეს შეიძლება მოხდეს სინუსის კვანძის სისუსტის მქონე ხანდაზმულ პაციენტებში.
ასისტოლოგია იმ პაციენტებში, რომლებსაც არ გააჩნიათ სინუსის კვანძისის სისუსტე ჩვეულებრივ მოკლევადიანია (რამდენიმე წუთი ან ნაკლები), სპონტანური დაბრუნებით ატრიო-ვენტრიკულარული რიტმისაკენ ან ნორმალური სინუსური რიტმისაკენ. თუ ეს არ ხდება მაშინვე, სასწრაფოდ უნდა დაიწყოს შესაბამისი მკურნალობა.
გულის ბლოკადა
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი ახანგრძლივებს გატარების დროს ატრიო-ვენტრიკულარული კვანძის გავლით, II -III ხარისხის ატრიო-ვენტრიკულარული ბლოკადების ან 1,-2- ან 3 კონის ბლოკადა ითხოვს შემდგომი დოზის შემცირებას ან ვერაპამილით თერაპიის შეწყვეტას და შესაბამისი მკურნალობის ჩატარებას, აუცილებლობის შემთხვევაში.
გულის უკმარისობა
გულის მძიმე უკმარისობის შემთხვევაში, ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის გამოყენების წინ აუცილებელია გულის უკმარისობის კონტროლი გლიკოზიდებისა და დიურეტიკების დახმარებით. პაციენტებში საშუალო-სიმძიმის და მძიმე გულის უკმარისობით შეიძლება მოხდეს გულის უკმარისობის მწვავე გაუარესება.
გულის გლიკოზიდები: ვინაიდან გულის გლიკოზიდები და ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი ახანგრძლივებენ AV გამტარობას, აუცილებელია დაკვირვება მოხდეს პაციენტების AV ბლოკადასა და ბრადიკარდიაზე.
დიზოპირამიდი: არ არის რეკომენდებული მისი დანიშვნა 48 საათით ადრე და 24 საათის შემდგ ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის შეყვანიდან.
ავტოტრანსპორტის მართვის ან სხვა მექნიზმებთან მუშაობის დროს რეაქციის სისწრაფეზე ზემოქმედების უნარი
პრეპარატზე შესაძლო ინდივიდუალური რეაქციის წარმოქმნისას, რეაგირების შესაძლებლობა შეიძლება შეიცვალოს იმდენად, რომ ამან შეიძლება ხელი შეუშალოს სატრანსპორტო საშუალებების მართვასა და სხვა სამუშაოების შესრულებას, რომლებიც საჭიროებენ მომატებულ ყურადღებას, სწრაფ ფსიქიკურ და სამოძრავო რექციებს.

 

ჭარბი დოზირება:
სიმპტომები, რომლებიც იყო ვერაპამილის ჭარბი დოზის გამოყენებისას: არტერიული წნევის დაწევა, ბრადიკარდია, AV ბლოკადა, ასისტოლია, კარდიალური შოკი, კომა, ფილტვების შეშუპება.
ჭარბი დოზის დროს თერაპიული ღონისძიებები: პრიორიტეტად ითვლება ტოქსინების გამოყოფა და გულ-სისხლ-ძარღვთა სტაბილურობის მიღწევა. ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი დიალიზს არ ექვემდებარება, ამიტომაც ჰემოდიალიზი არ არის ნაჩვენები. თუმცა რეკომენდებულია ჰემოფილტრაციის ჩატარება და აუცილებლობის შემთხვევაში, პლაზმის ფერეზი (კალიციუმის ანტაგონისტების პლაზმის ცილებთან დაკავშირების მაღალი ხარისხი).
ჩვეულებრივი რეამინაციული ღონისძიებები დაირთავენ გულის არაპირდაპირ მასაჟს, ხელოვნურ სუნთქვას, დეფიბრილაციას და კარდიოსტიმულაციას.
განსაკუთრებული ღონისძიებები: კარდიოდეპრესიული მოვლენების, არტერიული ჰიპოტენზიისა და ბრადიკარდიის აღმოფხვრა. ბრადიკარდიას მკურნალობენ სიმპტომურად ატროპინის გამოყენებით და/ან ბეტასიმპატომატიკებით. მძიმე ბრადიკარდიის შემთხვევაში აუცილებელია გამოყენებულ იქნას კარდიოსტიმულაცია. სპეციფიკურ ანტიდოტად ითვლება კალციუმი: ინტრავენურად შეყავთ 10-20 მლ 10% ხსნარი კალციუმის გლუკონატი (2, 25-4, 5 მმოლ). აუცილებლობის შემთხვევაში შეიძლება შეყვანა განმეორდეს ან ჩატარდეს დამატებითი ნელი წვეთოვანი ინფუზია (მაგ. 5 მმოლ/სთ).
არტერიული ჰიპოტენზიის დროს, რომელიც წარმოიშვა კარდიალური შოკის ან არტერიული ვაზოდილატაცის შედეგად, აუცილებელია გამოყენებულ იქნას დოფამინი (25 მგ/წთ/კგ-მდე) ან დობუტამიდი (15 მგ/წთ/კგ-მდე). დოზები დამოკიდებულია სასურველ ეფეტქტზე. კალციუმის კონცენტრაცია სისხლის შრატში უნდა შეესაბამებოდეს ნორმის ზედა ზღვარს ან უნდა იყოს ნორმის მაღლა. ვაზოდილატაციასთან დაკავშირებით ადრეულ ეტაპზე ტარდება შემცვლელი სითხის შეყვანა (რინგერის ხსნარი ან ფიზიოლოგიური ხსნარი).

 

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება:
ზოგიერთ შემთხვევაში, პაციენტები მძიმე კარდიომიოპათიით, გულის უკმარისობით ან უახლოეს დროში მიოკარდის ინფარქტით, რომლებსაც უნიშნავდნენ ინტრავენურად β-ადრენობლოკატორების ინექციას ან დიზოპირამიდს ვერაპამილის ჰიდროქლორიდთან ერთად ინტრავენურად შეყვანას, აღნიშნული იყო სერიოზული გვერდითი რეაქციები. ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის გამოყენება იმ პრეპარატებთან ერთად, რომლებიც დაბლა წევენ ანდრენერგიულ ფუნქციას, შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპოთენზიური ეფექტის გაძლიერება.
ალფა- ადრენობლოკატორები
პრაზოზინი: პრაზოზინის Cmax გაზრდა სისხლის შრატში ნახევრადგამყოფის პერიოდზე ზემოქმედების გარეშე;
ტერაზოზინი: ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კონცენტრაცია - დრო და ტერაზოზინის Cmax სისხლის შრატში. პარაზოზინი, ტერაზოზინი; ერთობლივი ჰიპოტენზური ეფექტი.
ანტიარითმული პრეპარატები
ფლეკაინიდი: ფლეკაინიდისა და ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის ერთობლივმა დანიშნვამ შეიძლება მიგვიყვანოს მიოკარდის კუმშვადობის შემცირებისაკენ , AV კვანძის გამტარებლობის გახანგრძლივების და რეპოლარიზაციის გაგრძელებისკენ.
ხინიდინი: იყო შეტყობინება რამდენიმე შემთხვევის შესახებ პაციენტებში არტერიული ჰიპოტენზიის შემთხვევების, რომლებიც იღებნდნენ ხინიდინს პერორალურად და ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის ინტრავენური ინექციის სახით. აუცილებელია სიფრთხილით გამოვიყენოთ პრეპარატების ეს კომბინაცია.
β-ადრენობლოკატორები
ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის გამოყენებას ინტრავენური ინექციის სახით პაციენტებში, რომლებიც პერორალურად იღებენ β-ადრენობლოკატორებს არ მივყავართ სერიოზული გვერდითი რეაქციების წარმოქმნისაკენ. ერთდროულად β- ადრენობლოკატორების და ვერაპამილის ჰიდროქლორისდის ინტრავენური ინექციის სახით დანიშვნას მივყავართ სერიოზულ გვერდით რეაქციებამდე, განსაკუთრებით პაცინეტებში მძიმე კარდიომიოპათიით, შეგუბებითი გულის უკმარისობით და ახალი მიოკარდის ინფარქტით. ასიმპტომატური ბრადიკარდია რითმის მოხეტიალე წამყვანით შეინიშნებოდა პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ თერაპიას თიმოლოლით (თვალის წვეთები) და ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის პერორალურად.
მეტოპროლოლი, პროპრანოლოლი: ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია - დრო და Cmax პაციენტებში სტენოკარდიით.
გულის გლიკოზიდები
დიგოქსინი: პლაზმაში დიგოქსინის დონის მომატება, გამოწვეული თირკმელებით მისი დაბალი გამოყოფით (უნდა მივაქციოთ განსაკუთრებული ყურადღება დიგოქსინის ჭარბი დოზით გამოწვეულ სიმპტომებს და აუცილებლობის შემთხვევაში შევამციროთ გლიკოზიდის დოზა, პლაზმაში დიგოქსინის დონის განსაზღვრის შემდეგ.) ერთდროული მიღებისას არ შეინიშნებოდა სერიოზული გვერდითი რეაქციები. თუმცა ვინაიდან ორივე პრეპარატი ანელებს AV გამტარობას, პაციენტებზე აუცილებელია დაკვირვება AV ბლოკადებსა და ბრადიკარდიაზე.
ანტიასთმური პრეპარატები
თეოფილინი: პრეპარატის პლაზმური დონის გაზრდა.
კარბამაზეპინი: კარბამაზეპინის მოქმედების გაძლიერება, ნეიროტოქსიკური გვერდითი ეფეტქების მომატება; დიპლოპია, თავის ტკივილი, ატაქსია, თავბრუსხვევა.
ანტიდეპრესანტები:
იმიპრამინი: ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია- დრო, აქტიური მეტაბოლიტების დონეზე გავლენის გარეშე.
ანტიდიაბედური პრეპარატები (გლიბურიდი): მატულობს გლიბურიდის Cmax 28%- ით. დოქსორუბიცინი: დოქსორუბიცინისა და ვერაპამილის ერთად გამოყენებისას ავადმყოფებში წვრილჯრედოავი ფილტვის კობოთი იზრდება ბიოშეღწევადობა და ავადმყოფის პლაზმაში დოქსორუბიცინის მაქსიმალური დოზა. ავადმყოფებში პროგრესირებადი სიმსივნის სტადიაში დოქსორუბიცინის და ვერაპამილის ინტრავენური მიღებისას მნიშვნელოვანი ფარმაკოკინეტიკური ცვლილებები არ აღინიშნებოდა.
რიფამპიცინი: ჰიპოტენზური ეფექტის შესუსტება.
ერიტრომიცინი, თელიტრომიცინი: შესაძლოა ვერაპამილის დონის გაზდა.
ფენობარბიტალი: ვერაპამილის კლირენსის მომატება.
ბენზოდიაზეპინი (ბუსპირონი, მიდაზოამი); ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია- დრო.
იმუნოლოგიური პრეპარატები (ციკლოსპორინი, ევეროლიმუსი, სიროლიმუსი, ტაქროლიმუსი) შესაძლოა ამ პრეპარატების დონის გარზდა.
მკურნალობა გმგ -კოა რედუქტაზას ინჰიბიდორებით (სიმვსტატინი, ათორვასტატინი, ლოვასტატინი): პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ვერაპამილს, უნდა დაიწყონ რაც შეიძლება მცირე დოზით. პაციენტს, რომელმაც უკვე მიიღო ვერაპამილი, გმგ -კოა რედუქტაზას ინჰიბიტორები აუცილებელია დაენიშნოს მცირე დოზით (სიმვასტატინი, ატორვასტატინი, ლოვასტატინი) აუცილბელია გათვალისცინება სტატინების დოზის შემცირების აუცილებლობა და უნდა შეირჩეს შესაბამისი კონცენტრაციის დოზა ჰოლესტერინისა სისხლის პლაზმაში. ვერაპამილი წარმოადგენს (Cytocherom) P450 3A4 ციხოტრომის სუბსტრატს და ინჰიბიტორს, ვერაპამილს შეუძლია გაზარდოს სიმვასტატინის დონე სისხლში და ამით გაზარდოს კუთების ტოქსიკური დაზიანების რისკი.
ალმოტრიპტანი: ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია- დრო, იზრდება Cmax
სულფინპირაზონი; ზრდის კლირენს ვერაპამილის , ამცირებს მიომიღწევადობას , ამცირებს ჰიპოტენზიურ ეფექტს.
ციმეტიდინი: ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია- დრო, მცირდება ვერაპამილი კლირენისი მისი ინტრავენურად შეყვანის შემდგეგ.
გრეიფრუტის წვენი: ფართობის გაზრდა მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია- დრო, იზრდება ვერაპამილის Cmax
კრაზანა: ფართობი შემცირება მრუდეს ქვეშ კოცენტრაცია- დრო, Cmax შესაბამისი შემცირებით, ვერაპამილის ჰოდროქლორიდის დონის შემცირება პლაზმაში და ვერაპამილის ჰოდროქლორიდის მოქმედების შესუსტება.
აციტელსალიცილის მჟავა: აძლიერებს სისხლდენას.
ლითიუმი: მომატებული ნერიოტოქსიკურობა ლითიუმის დონის ცვლილებების გარეშე ან მომატებით. პაციენტებს რომლებსაც დაენიშნათ ორივე პრეპარატი საჭიროა მონიტორინგის ჩატარება.
ვირუსის საწინააღმდეგო საშუალებები (აივ): ვერაპამილის პლაზმური კონცენტრაცია შეიძლება გაიზარდოს.
ნიშნავენ სიფრთხილით ან შეიძლება აუცილებელი გახდეს ვერაპამილის დოზის შემცირება.
ინჰალაციური ანესთეთიკები: აუცილებელია დაინიშნოს სიფრთხილით რათა არ მოხვდეს კარდიოვასკულარული მოქმედების მნიშვნელოვანი დათრგუნვა.
კუნთოვნი ლერაქსანტები: ვერაპამილის ჰოდროქლორიდს შეუძლიაა ნერვულ- კუნთოვანი რელაქსანტების აქტივობის პოტენცირება. ამ პრეპარატების ერთდრულად დანიშნვნისას შესაძლია აუცილებელი გახდეს ერთ-ერთი მათგანის დოზის შემცირება. კოლხიცინი: არ არის რეკომენდებული მისი დანიშვნა ვერაპამილის ჰიდროქლორიდთან.
ფლუვასტატინი, პრავასტატინი და როზუვასტატინი არ მეტაბოლიზირდება CYP3A4 ამიტომაც არ უნდა ურთიერთმოქმედებდნენ ვერაპამილთან.

 

შეუთავსებლობა:
უნდა ვერიდოთ იტრავენური ვერაპამილის ჰიდროქლორიდის არევას ალბუმინთან, B ამფოთერიცინთან, ჰიდრალაზინის ჰიდროქლორიდთან, ტრიმეტოპრიმთან და სულფამეტოქსაზოლთან. ამ პრეპარატის სტაბილურობის შენარჩუნების მიზნით არ არის რეკომენდებული ისეთი ხსნარებით გახსნა, რომლებიც შეცავენ ნატრიუმის ლაქტატს. ვერაპამილის ჰიდროქლორიდი წარმოქმნის ნალექს ნებისმიერ ხსნარშირომლის pH 6, 0 მაღლია.

 

შენახვის პირობები და ვადები:
ვარგისიანობის ვადა. 5 წელი;
ინახება ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას ოთახის ტემპერატურაზე არა უმეტეს 30°C.

 

აფთიაქში გაცემის წესი:
რეცეპტით