ინსულ-ლანტუსი100სე/მლ3მლ#5კარტ
[code]
ლანტუსი
LANTUS
LANTUS
საერთაშორისო დასახელება - insulin glargin
ათქ.კლასიფიკაციის კოდი - A10AE04
კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი - კუჭკვეშა ჯირკვლის ჰორმონების პრეპარატები; ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინები
შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა
ხსნარი კანქვეშა ინექციისათვის 100 სე/1 მლ: ფლ. 10 მლ
ხსნარი კანქვეშა ინექციისათვის კარტრიჯში 100 სე/1მლ - 3მლ 5ც
ხსნარი კანქვეშა ინექციისათვის 100 სე/1 მლ, კალმებში "SoloStar" 3 მლ: 5 ც.
ფარმაკოლოგიური თვისებები
ლანტუსი წარმოადგენს ადამიანის ინსულინის ანალოგს, რომელიც მიღებულია Escherichia coli- ის (K12 შტამები) ბაქტერიის დნმ-ის რეკომბინაციის მეთოდით.
იგი შემუშავებულია, როგორც ადამიანის ინსულინის ანალოგი. გამოირჩევა ნეიტრალურ გარემოში დაბალი ხსნადობით. პრეპარატი ლანტუსი სრულად ხსნადია, რასაც უზრუნველჰყოფს საინექციო ხსნარის მჟავე გარემო (PH4). კანქვეშა ცხიმოვან უჯრედებში შეყვანის შემდეგ ხსნარი, მისი მჟავიანობის გამო, შედის ნეიტრალიზაციის რეაქციაში, წარმოქმნის მიკროპრეციპიტატებს, საიდანაც მუდმივად გამონთავისუფლდება ინსულინ გლარგინის მცირე რაოდენობა. ამით მიიღწევა "კონცენტრაცია-დროის" მრუდის წინასწარ პროგნოზირებადი მდორე (პიკების გარეშე) პროფილი, აგრეთვე მოქმედების მეტი ხანგრძლივობა.
კავშირი ინსულინის რეცეპტორებთან: სპეციფიკურ რეცეპტორებთან ინსულინ გლარგინისა და ადამიანის ინსულინის შეკავშირების პარამეტრები ძალიან ახლოს დგას ერთმანეთთან და პრეპარატს შესწევს ენდოგენური ინსულინის ანალოგიური ბიოლოგიური ეფექტების რეალიზაციის უნარი.
საერთოდ ინსულინის და, შესაბამისად, ინსულინ გლარგინის ყველაზე მნიშვნელოვან თვისებას წარმოადგენს გლუკოზის მეტაბოლიზმის რეგულაცია. ინსულინი და მისი ანალოგები აქვეითებენ სისხლში გლუკოზის შემცველობას, რაც აძლიერებს პერიფერიული ქსოვილების (განსაკუთრებით კუნთოვანი და ცხიმოვანი ქსოვილის) მიერ გლუკოზის უტილიზაციას, აგრეთვე თრგუნავენ ღვიძლში გლუკონეოგენეზის, ლიპოლიზს ადიპოციტებში და პროტეოლიზს, ამავე დროს აძლიერებ ან ცილის სინთეზს.
ინსულინ გლარგინის უფრო ხანგრძლივი მოქმედება უშუალოდ განპირობებულია მისი აბსორბაციის დაქვეითებული სიჩქარით, რაც საშუალებას იძლევა გამოვიყენოთ პრეპარატი დღეში ერთხელ. პრეპარატის კანქვეშ შეყვანის დროს მისი მოქმედება იწყება, საშუალოდ, 1 საათის შემდეგ, ხოლო მოქმედების საშუალო ხანგრძლივობა შეადგენს 24 საათს, მაქსიმალური - 29 საათს. ინსულინისა და მისი ანალოგების, კერძოდ ინსულინ გლარგინის მოქმედების ხანგრძლიობის ხასიათი შეიძლება არსებითად იცვლებოდეს სხვადასხვა ან ერთსა და იმავე პაციენტებში.
ფარმაკოკინეტიკა
ჯანმრთელი ადამიანებისა და შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული პაციენტების სისხლის შრატში ინსულინ გლარგინისა და ინსულინ-იზოფანის კონცენტრაციების შედარებითმა შესწავლამ, მათი კანქვეშ შეყვანის შემდეგ გამოავლინა ინსულინ გლარგინის შენელებული და მნიშვნელოვნად უფრო გახანგრძლივებული აბსორბცია, აგრეთვე ინსულინ გლარგინის მხრივ კონცენტრაციის პიკის არ არსებობა ინსულინ-იზოფანთან შედარებით.
დღეღამის განმავლობაში კანქვეშ ლანტუსის ერთჯერადი შეყვანისას ინსულინ გლარგინის სტაბილური საშუალო კონცენტრაცია სისხლში მიიღწევა პირველი დოზის შეყვანიდან 2-4 დღის შემდეგ.
ვენაში შეყვანისას ინსულინ გლარგინისა და ადამიანის ინსულინის ნახევრადგამოყოფის პერიოდები ურთიერთშედარებადია.
ადამიანის კანქვეშა-ცხიმოვან უჯრედებში ინსულინი გლარგინი ნაწილობრივ იშლება - რგოლის (ბეტა-რგოლის) კარბოქსილური დაბოლოების (C - ტერმინალი) მხრიდან და წარმოიქმნება 21 A - Gly ინსულინი და 21A - Gly -des-30B-Thr - ინსულინი. პლაზმაში აღინიშნება, როგორც შეუცვლელი ინსულინი გლარგინი, ისე მისი დაშლის პროდუქტები.
ჩვენებები
შაქრიანი დიაბეტი, რომელიც საჭიროებს ინსულინით მკურნალობას მოზრდილებში, მოზარდებსა და 6 წლის ასაკის ზევით ბავშვებში.
მიღების წესები და დოზები
ლანტუსი გამოიყენება კანქვეშ დღეში ერთხელ, ყოველთვის ერთსა და იმავე დროს. ლანტუსი შეჰყავთ კანქვეშ მუცლის, მხრის ან ბარძაყის მიდამოში. ყოველი ახალი ინექციის შემდეგ საჭიროა ინექციის ადგილების მონაცვლეობა კანქვეშ პრეპარატის შეყვანისათვის რეკომენდებული უბნების საზღვრებში. კანქვეშ შეყვანისათვის გამიზნული ჩვეულებრივი დოზის ინტრავენურად შეყვანას შეუძლია გამოიწვიოს მძიმე ჰიპოგლიკემიის განვითარება.
ლანტუსის დოზა და დღეღამის განმავლობაში მისი შეყვანის დრო ინდივიდუალურად შეირჩევა. II ტიპის შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში ლანტუსი შეიძლება გამოყენებულ იქნას როგორც მონოთერაპიის სახით, ასევე ჰიპოგლიკემიურ სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ერთად.
დიაბეტის საწინააღმდეგო სხვა პრეპარატებით მკურნალობიდან ლანტუსზე გადასვლა:
საშუალო ან ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინებით მკურნალობის სქემიდან ლანტუსით მკურნალობის სქემაზე გადასვლისას შეიძლება საჭირო გახდეს ბაზალური ინსულინის სადღეღამისო დოზის კორექცია; გარდა ამისა, შეიძლება წარმოიქმნას თანმხლები დიაბეტის საწინააღმდეგო თერაპიის (ხანმოკლე მოქმედების, დამატებით გამოყენებული ინსულინების ან მათი ანალოგების შეყვანის დოზებისა და რეჟიმის, დიაბეტის საწინააღმდეგო პერორალური პრეპარატების დოზების) შეცვლის აუცილებლობა.
დღეღამის განმავლობაში ინსულინ-იზოფანის ორჯერადი შეყვანიდან ლანტუსის ერთჯერად შეყვანაზე პაციენტების გადაყვანისას, ღამე ან გამთენიისას ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკის შემცირების მიზნით, საჭიროა მკურნალობის პირველ კვირაში შევამციროთ ბაზალური ინსულინის ყოვეალდღიური დოზა 20-30%-ით. ამ დროის განმავლობაში დოზის შემცირება, ნაწილობრივ მაინც, საჭიროა ავანაზღაუროთ ხანმოკლე მოქმედების ინსულინის დოზების გაზრდით, ხოლო პერიოდის ჩამთავრებისას საჭიროა დოზირების რეჟიმის ინდივიდუალურად კორექტირება.
არაა საჭირო ინსულინის სხვა პრეპარატებთან ლანტუსის შერევა ან გახსნა. შერევის ან გახსნის დროს შეიძლება შეიცვალოს დროში მისი მოქმედების პროფილი; გარდა ამისა, სხვა ინსულინებთან შერევამ შეიძლება გამოიწვიოს ნალექის წარმოქმნა.
ადამიანის ინსულინის სხვა ანალოგების გამოყენების მსგავსად, პაციენტებს, რომლებიც იღებენ პრეპარატების მაღალ დოზებს ადამიანის ინსულინის მიმართ ანტისხეულების არსებობის გამო, ლანტუსზე გადასვლისას შეიძლება აღენიშნოთ ინსულინის შეყვანაზე საპასუხო რეაქციის გაუმჯობესება.
ლანტუსზე გადასვლის პროცესში, აგრეთვე პირველი კვირის განმავლობაში, საჭიროა სისხლში გლუკოზის შემცველობის გულდასმითი კონტროლი.
მეტაბოლიზმის რეგულაციის გაუმჯობესებისა და ამით განპირობებული ინსულინის მიმართ მგრძნობელობის მომატების შემთხვევაში შეიძლება საჭირო გახდეს დოზირების რეჟიმის შემდგომი კორექცია. გარდა ამისა, დოზის კორექცია შეიძლება საჭირო გახდეს, მაგალითად, პაციენტის სხეულის მასის, მისი ცხოვრვების წესის, პრეპარატის შეყვანისათვის დღეღამის დროის შეცვლის შემთხვევაში ან სხვა ისეთი გარემოების წარმოქმნისას, რომელიც ხელს უწყობს ჰიპო ან ჰიპერგლიკემიის განვითარებისადმი მიდრეკილების ზრდას.
არ შეიძლება პრეპარატის ვენაში შეყვანა. ლანტუსის მოქმედების ხანგრძლივობა განპირობებულია მისი შეყვანით კანქვეშა-ცხიმოვან ქსოვილში.
გვერდითი მოვლენები
ჰიპოგლიკემია, ინსულინით თერაპიის ყველაზე ხშირი არასასურველი შედეგი, შეიძლება განვითარდეს, თუ ინსულინის დოზა აღმოჩნდება ბევრად უფრო მაღალი, ვიდრე მისი საჭიროებაა.
მძიმე ჰიპოგლიკემიის შეტევებმა, განსაკუთრებით განმეორებადმა, შეიძლება გამოიწვიოს ნერვული სისტემის დაზიანება. ხანგრძლივი და გამოხატული ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდები შეიძლება გახდეს პაციენტების ლეტალური გამოსავალის მიზეზი.
ჰიპოგლიკემიის ფონზე განვითარებულ ფსიქონევროლოგიურ დარღვევებს (გონების "დაბინდვა", ან მისი დაკარგვა, კრუნჩხვითი სინდრომი) ჩვეულებრივ წინ უსწრებს ადრენერგული კონტრრეგულაციის სიმპტომები (ჰიპოგლიკემიის საპასუხოდ), სიმპათო-ადრენალური სისტემის გააქტიურება): შიმშილის გრძნობა, გაღიზიანება, "ცივი ოფლი", ტაქიკარდია (რაც უფრო სწრაფად და მნიშვნელოვნად ვითარდება ჰიპოგლიკემია, მით უფრო ძლიერადაა გამოხატული ადრენერგული კონტრრეგულაცია).
არასასურველი მოვლენები თვალების მხრივ: სისხლში გლუკოზის შემცველობის რეგულაციის მნიშვნელოვანმა ცვლილებებმა შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის დროებითი დარღვევები, რომლებიც ქსოვილთა ტურგორისა და თვალის ბროლის გარდატეხის უნარის მაჩვენებლის ცვლილების შედეგია. სისხლში გლუკოზის შემცველობის ხანგრძლივი დროით ნორმალიზება აქვეითებს დიაბეტური რეტინოპათიის პროგრესირების საშიშროებას. ინსულინით თერაპიის დროს, როდესაც მას თან ახლავს სისხლში გლუკოზის შემცველობის მკვეთრი მერყეობა, შეიძლება აღინიშნოს დიაბეტური რეტინოპათიის მიმდინარეობის დროებითი გაუარესება.
პროლიფერაციული რეტინოპათიით დაავადებულ პაციენტებში, განსაკუთრებით რადესაც მათ არ უტარდებათ ფოტოკოაგულაციით მკურნალობა, მძიმე ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდებმა შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის გარდამავალი დაკარგვა.
ლიპოდისტროფია: ინსულინის ნებისმიერი სხვა პრეპარატით მკურნალობის მსგავსად, ინექციის ადგილას შეიძლება განვითარდეს ლიპოდისტროფია და ინსულინის აბსორბციის/შეწოვის ლოკალური შეფერხება. ლანტუსის გამოყენებით ჩატარებული ინსულინით თერაპიის დროს ლიპოდისტროფია აღენიშნა ავადმყოფთა 1-2%. სხეულის სხვადასხვა ნაწილების ფარგლებში ინსულინის კანქვეშა შეყვანისათვის რეკომენდებული საინექციო ადგილების მუდმივ ცვლას შეუძლია ხელი შეუწყოს ამ რეაქციის გამოხატვის შემცირებას ან მისი განვითარების თავიდან აცილებას.
ადგილობრივი რეაქციები შეყვანის ადგილზე და ალერგიული რეაქციები:
ლანტუსით თერაპიის დროს კლინიკური დაკვირვებისას პაციენტების 3-4% აღენიშნა რეაქციები შეყვანის ადგილზე. ამგვარ რეაქციებს განეკუთვნება შეწითლება, ტკივილი, ქავილი, ჭინჭრის ციება, შეშუპება ან ანთება. ინსულინის შეყვანის ადგილზე უმნიშვნელო რეაქციების უმრავლესობა დასაშვებია რამდენიმე დღიდან რამდენიმე კვირამდე. დაუყოვნებლივი ტიპის ჰიპერმგრძნობელობის ალერგიული რეაქციები ინსულინზე იშვიათად ვითარდება. ინსულინზე (ინსულინ გლარგინის ჩათვლით) ან დამხმარე ნივთიერებებზე მსგავსი რეაქციები შეიძლება გამოვლინდეს კანის გენერალიზებული რეაქციების, ანგიონევროზული შეშუპების, ბრონქული სპაზმის, არტერიული ჰიპოტენზიის ან შოკის განვითარებით და ამდენად შეიძლება ავადმყოფის სიცოცხლისათვის საფრთხეს წარმოადგენდეს.
სხვა რეაქციები: ინსულინის გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს მისდამი ანტისხეულების წარმოქმნა. კლინიკური კვლევის დროს პაციენტთა ჯგუფებში, რომელთაც უტარდებოდათ მკურნალობა ინსულინ-იზოფანითა და ინსულინ გლარგინით, ერთნაირი სიხშირით ვლინდებოდა ანტისხეულების წარმოქმნა, ჯვარედინი რეაგირებით ადამიანის ინსულინთან. ინსულინის მიმართ ამგვარი ანტისხეულების არსებობამ იშვიათ შემთხვევებში შეიძლება გამოიწვიოს დოზირების კორექციის საჭიროება, რათა აცილებულ იქნას ჰიპო და ჰიპერგლიკემიის განვითარების ტენდენცია:
იშვიათად ინსულინმა შეიძლება გამოიწვიოს ნატრიუმის გამოყოფის შეფერხება და შეშუპების განვითარება, განსაკუთრებით მაშინ, თუ ინტენსიური ინსულინოთერაპია იწვევს მეტაბოლური პროცესების მანამდე არასაკმაო რეგულაციის გაუმჯობესებას.
უკუჩვენება
- ინსულინ გლარგინის ან მასში შემავალი დამხმარე ნივთიერებების მიმართ მომატებული მგრძობელობა; - 6 წლამდე ასაკის ბავშვებში (გამოყენების შესახებ კლინიკური მონაცემები სადღეისოდ არ მოიპოვება). ორსულებში პრეპარატის გამოყენებისას საჭიროა სიფრთხილის დაცვა.
ორსულობა და ლაქტაცია
ცხოველებზე ჩატარებული კვლევების შედეგად, კარ იქნა მიღებული პირდაპირი ან არაპირდაპირი მონაცემები ინსულინ გლარგინის ემბრიოტოქსიკური ან ფეტოტოქსიკური მოქმედების შესახებ. დღეისათვის არ მოიპოვება შესაბამისი სტატისტიკური მონაცემები ორსულობის დროს პრეპარატის გამოყენების შესახებ. არსებობს მონაცემები შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული 100 ორსული ქალის მიერ ლანტუსის გამოყენების შესახებ. ამ პაციენტებში ორსულობის მიმდინარეობა და გამოსავალი არ განსვხავდებოდა შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ სხვა ორსულობისსაგან, რომლებიც იღებდნენ ინსულინის სხვა პრეპარატებს.
ორსულობაში ლანტუსის დანიშვნა უნდა წარმოებდეს სიფრთხილის დაცვით. ავადმყოფებში, რომლებიც ადრეც იყვნენ ავად ან გამოუვლინდათ შაქრიანი დიაბეტი, მნიშვნელოვანია მთელი ორსულობის პერიოდის განმავლობაში მეტაბოლური პროცესების რეგულაცია. ინსულინზე მოთხოვნილება შეიძლება შემცირდეს ორსულობის IO ტრიმესტრში და გაზარდოს II და III ტრიმესტრების განმავლობაში. უშუალოდ მშობიარობის შემდეგ ინსულინზე მოთხოვნილება სწრაფად კლებულობს (იზრდება ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკი). ასეთ პირობებში არსებითი მნიშვნელობა ენიჭება სისხლში გლუკოზის შემცველობის გულდასმით კონტროლს.
ძუძუთი კვების დროს შეიძლება საჭირო გახდეს ინსულინის დოზირების რეჟიმისა და დიეტის კორექცია.
განსაკუთრებული მითითებები
ლანტუსი არ წარმოადგენს შერჩევის პრეპარატს დიაბეტური კეტოაციდოზის მკურნალობისათვის. ასეთ შემთხვევებში რეკომენდებულია ხანმოკლე მოქმედების ინსულინის ინტრავენური შეყვანა.
ლანტუსის გამოყენების შეზღუდული გამოცდილების გამო არ არის სათანადოდ შეფასებული მისი ეფექტურობა და უსაფრთხოება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით, საშუალო სიმძიმის ან მძიმე ხარისხის თირკმლების უკმარისობის მქონე დაავადებულთა მკურნალობის დროს.
თირკმელების ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში ინსულინზე მოთხოვნილება შეიძლება შემცირდეს მისი ელიმინაციის პროცესის შესუსტების გამო. ხანდაზმულ ავადმყოფებში თირკმელების ფუნქციის პროგრესულმა გაუარესებამ შეიძლება გამოიწვიოს ინსულინზე მოთხოვნილების სტაბილირი შემცირება. ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში ინსულინზე მოთხოვნილება შეიძლება შემცირდეს გლუკონეოგენეზისა და ბიოტრანსფორმაციის უნარის შემცირებასთან დაკავშირებით.
სისხლში გლუკოზის შემცველობის დონის კონტროლის არაფექტურობისა და აგრეთვე ჰიპო- და ჰიპერგლიკემიის განვითარების ტენდენციის არსებობისას, დოზირების რეჟიმის კორექციის დაწყებამდე საჭიროა შემოწმდეს მკურნალობის დანიშნული სქემის, პრეპარატის შეყვანის ადგილების, კანქვეშა ინექციების სწორად გაკეთების ტექნიკის დაცვის სიზუსტე, პრობლემასთან დაკავშირებული ყველა ფაქტორის გათვალისწინებით.
ჰიპოგლიკემია:
ჰიპოგლიკემიის განვითარების დრო დამოკიდებულია გამოყენებული ინსულინების მოქმედების პროფილზე და ამდენად შეიძლება იცვლებოდეს მკურნალობის სქემის შეცვლისას. ლანტუსის გამოყენებისას ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინის ორგანიზმში შესვლის დროის გაზრდის შედეგად მოსალოდნელია ღამის ჰიპოგლიკემიის განვითარების ნაკლები ალბათობა, მაშინ, როდესაც გამთენიისას ეს ალბათობა შეიძლება გაიზარდოს.
პაციენტებმა, რომელთათვისაც ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდებს შეიძლება ჰქონდეს განსაკუთრებული კლინიკური მნიშვნელობა, კერძოდ კორონარული არტერიების ან თავის ტვინის სისხლძარღვების გამოხატული სტენოზით (კარდიალური ან ცერებრული გართულებების განვითარების რისკი), აგრეთვე პროლიფერაციული რეტინოპათიით დაავადებულებმა, განსაკუთრებით იმათ, ვისაც არ უტარდება ფოტოკოაგულაციით მკურნალობა (ჰიპოგლიკემიის შედეგად განვითარებული მხედველობის გარდამავალი დაკარგვა), საჭიროა დაიცვან სიფრთხილის განსაკუთრებული ზომები; გარდა ამისა რეკომენდებულია სისხლში გლუკოზის შემცველობის მონიტორინგის ინტენსიფიცირება.
პაციენტებმა უნდა იცოდნენ, რომ ჰიპნოგლიკემიის მიმანიშნებელმა სიმპტომებმა შეიძლება სახე იცვალოს, გახდნენ ნაკლებად გამოხატული, ან არ გამოვლინდნენ.
აღნიშნული ჯგუფები მოიცავს:
- პაციენტებს, რომელთაც ჰიპოგლიკემია თანდათან უვითარდებათ;
- ხანდაზმული ასაკის პაციენტები;
- ნეიროპათიით დაავადებული პაციენტები;
- ხანგრძლივი მიმდინარეობის მქონე შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული პაციენტები;
- ფსიქიურად დაავადებული პაციენტები;
- პაციენტები, რომელთაც უტარდებათ თანმხლები მკურნალობა სხვა სამკურნალო პრეპარატებით (იხ. ‘"ხვა სამკურნალო საშუალებებთან ურთიერთქმედება"). ამგვარმა სიტუაციებმა შეიძლება გამოიწვიოს მძიმე ჰიპოგლიკემიის განვითარება (გონების შესაძლო დაკარგვით) მანამ, სანამ პაციენტი გაიზიარებს, რომ მას უნვითარდება ჰიპოგლიკემია.
იმ შემთხვევებში, როდესაც აღინიშნება გლიკოზილირებული ჰემოგლობინის ნორმალური ან დაქვეითებული მაჩვენებლები, საჭიროა გავითვალისწინოთ ჰიპოგლიკემიის განმეორებადი, ამოუცნობი ეპიზოდების განვითარების შესაძლებლობა (განსაკუთრებით ღამის საათებში). პაციენტების მიერ დოზირების, დიეტისა და კვების რეჟიმის სქემის დაცვა, ინსულინის სწორ გამოყენებაზე და ჰიპოგლიკემიის სიმპტომებზე კონტროლი ხელს უწყობს ჰიპოკლიკემიის განვითარების რისკის არსებით შემცირებას. ფაქტორები, რომლებიც ზრდიან ჰიპოკლიკემიის მიმართ მიდრეკილებას, მოითხოვენ განსაკუთრებით გულდასმით დაკვირვებას, რადგან მათ შეიძლება გამოიწვიონ ინსულინის დოზის კორექციის აუცილებლობა.
ამ ფაქტორებს მიეკუთვნება:
- ინსულინის შეყვანის ადგილის შეცვლა;
- ინსულინის მიმართ მგრძნობელობის ამაღლება (მაგ. სტრესის ფაქტორების მოხსნის დროს);
- მიუჩვეველი, გაზრდილი ან ხანგრძლივი ფიზიკური აქტივობა;
- ინტერკურენტული დაავადებები, რომელთაც თან ახლავს პირღებინება, დიარეა;
- დიეტისა და კვების რეჟიმის დარღვევა;
- გამოტოვებით კვების მიღება;
- ალკოჰოლის მიღება;
- ზოგიერთი არაკომპენსირებული ენდოკრინული დარღვევა (მაგ.: ჰიპოთირეოზი, ადენოჰიპოფიზის ან თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქის უკმარისობა);
- ზოგიერთი სხვა სამკურნალო საშუალებით თანმხლები მკურნალობა.
ინტერკურენტული დაავადებები:
ინტერკურენტული დაავადებების დროს საჭიროა სისხლში გლუკოზის შემცველობის უფრო ინტენსიური კონტროლი. ბევრ შემთხვევაში ნაჩვენებია ანალიზის ჩატარება შარდში კეტონური სხეულაკების არსებობაზე, აგრეთვე ზოგჯერ საჭიროა ინსულინის დოზირების რეჟიმის კორექცია. ხშირად მატულობს ინსულინზე მოთხოვნა. I ტიპის შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულებმა საჭიროა გააგრძელონ ნახშირწყლების მცირე რაოდენობით მაინც რეგულარული მიღება მაშინაც კი, როდესაც ისინი იღებენ მცირე მოცულობის საკვებს, ან საერთოდ არ შეუძლიათ ჭამა, როდესაც აქვთ პირღებინება და ა.შ. ამ პაციენტებმა არასდროს არ უნდა შეწყვიტონ ინსულინის შეყვანა.
ჭარბი დოზირება
ჭარბმა დოზირებამ შეიძლება გამოიწვიოს მძიმე და ზოგჯერ ხანგრძლივი ჰიპოგლიკემია, რომელმაც შესაძლოა საფრთხე შეუქმნას პაციენტის სიცოცხლეს.
მკურნალობა: ზომიერი ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდების ნიველირება ჩვეულებრივ ხდება სწრაფად შეთვისებადი ნახშირწყლების მიღებით. შეიძლება წარმოიშვას პრეპარატის დოზირების სქემის, კვების რეჟიმის ან ფიზიკური აქტივობის შეცვლის საჭიროება.
უფრო მძიმე ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდები, რომელთაც თან ახლავს კომა, კრუნჩხვები ან ნევროლოგიური მოშლილობანი, საჭიროებს კუნთებში ან კანქვეშ, გლუკაგონის, აგრეთვე დექსტროზას კონცენტრირებული ხსნარის ვენაში შეყვანას. შეიძლება საჭირო გახდეს ნახშირწყლების ხანგრძლივი მიღება და სპეციალისტის დაკვირვება, რადგან ჰიპოგლიკემია შეიძლება განმეორდეს შესამჩნევი კლინიკური გაუმჯობესების შემდეგ.
სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება
ზოგი სამკურნალო საშუალება მოქმედებს გლუკოზის ცვლაზე, რასაც შეუძლია გამოიწვიოს ინსულინ გლარგინის დოზის კორექცია.
პრეპარატებს, რომელთაც შეუძლიათ ინსულინის ჰიპოგლიკემიური მოქმედების გაძლიერება და ჰიპოგლიკემიის განვითარებისადმი მიდრეკილების მომატება, მიეკუთვნება პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები, ანგიოტენზინგარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორები, დიზოპირამიდი, ფიბრატები, ფლუოქსეტინი, მონოამინოქსიდაზას ინჰიბიტორები, პენტოქსიფილინი, პროპოქსიფენი, სალიცილატები და სულფამიდური ანტიმიკრობული საშუალებები.
პრეპერატებს, რომელთაც შეუძლიათ ინსულინის ჰიპოგლიკემიური მოქმედების შესუსტება მიეკუთვნება გლუკოკორტიკოსტეროიდები, დანაზოლი, დიაზოქსიდი, დიურეზულები, გლუკაგონი, იზონიაზიდი, ესტროგენები, გესტაგენები, ფენოთიაზინის წარმოებულები, სომატოტროპინი, სიმპათომიმეტური საშუალებები (მაგ. ეპინეფრინი [ადრენალინი], სალბუტამოლი, ტერბუტალინი) და ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონები.
ბეტა-ადრენობლოკატორებს, კლონიდინს, ლითიუმის მარილებს ან ალკოჰოლს შეუძლიათ გააძლიერონ ან შეასუსტონ ინსულინის ჰიპოგლიკემიური მოქმედება.
პენტამიდინს შეუძლია გამოიწვიოს ჰიპოგლიკემია, რომელიც ზოგჯერ იცვლება ჰიპერგლიკემიით. ამასთან ერთად სიმპათოლიზური და ანტიადრენერგული, მოქმედების პრეპარატების ზეგავლენით (ბეტა-ადრენობლოკატორები, კლონიდინი, გუანფაცინი და რეზერპინი) ადრენერგული კონტრრეგულაციის ნიშნები შეიძლება შემცირდეს ან საერთოდ არ აღინიშნოს.
მითითებები შეთავსების შესახებ:
დაუშვებელია ლანტუსის შერევა ნებისმიერ სხვა სამკურნალო საშუალებასთან. საჭიროა დავრწმუნდეთ, რომ შპრიცი არ შეიცავს სხვა სამკურნალო საშუალების ნარჩენებს.
შენახვის პირობები და ვადები
პრეპარატი ინახება 2-8°C ტემპერატურაზე, ბნელ, ბავშვებისაგან დაცულ ადგილას. პრეპარატის გაყინვა დაუშვებელია.
გამოყენების დაწყების შემდეგ ინახება არაუმეტეს 25°C -ის ტემპერატურაზე, მუყაოს შეფუთვით.
ვარგისობის ვადა - 2 წელი.
შენიშვნა: პირველი გამოყენების შემდეგ ფლაკონის ან კარტრიჯის ვარგისობის ვადა 4 კვირაა. სასურველია, რომ ეტიკეტზე აღინიშნოს ფლაკონიდან პრეპარატის პირველი აღების თარიღი.
აფთიაქში გაცემის წესი
რეცეპტით.
მწარმოებელი ქვეყანა - გერმანია
[/code] ათქ.კლასიფიკაციის კოდი - A10AE04
კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი - კუჭკვეშა ჯირკვლის ჰორმონების პრეპარატები; ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინები
შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა
ხსნარი კანქვეშა ინექციისათვის 100 სე/1 მლ: ფლ. 10 მლ
ხსნარი კანქვეშა ინექციისათვის კარტრიჯში 100 სე/1მლ - 3მლ 5ც
ხსნარი კანქვეშა ინექციისათვის 100 სე/1 მლ, კალმებში "SoloStar" 3 მლ: 5 ც.
ფარმაკოლოგიური თვისებები
ლანტუსი წარმოადგენს ადამიანის ინსულინის ანალოგს, რომელიც მიღებულია Escherichia coli- ის (K12 შტამები) ბაქტერიის დნმ-ის რეკომბინაციის მეთოდით.
იგი შემუშავებულია, როგორც ადამიანის ინსულინის ანალოგი. გამოირჩევა ნეიტრალურ გარემოში დაბალი ხსნადობით. პრეპარატი ლანტუსი სრულად ხსნადია, რასაც უზრუნველჰყოფს საინექციო ხსნარის მჟავე გარემო (PH4). კანქვეშა ცხიმოვან უჯრედებში შეყვანის შემდეგ ხსნარი, მისი მჟავიანობის გამო, შედის ნეიტრალიზაციის რეაქციაში, წარმოქმნის მიკროპრეციპიტატებს, საიდანაც მუდმივად გამონთავისუფლდება ინსულინ გლარგინის მცირე რაოდენობა. ამით მიიღწევა "კონცენტრაცია-დროის" მრუდის წინასწარ პროგნოზირებადი მდორე (პიკების გარეშე) პროფილი, აგრეთვე მოქმედების მეტი ხანგრძლივობა.
კავშირი ინსულინის რეცეპტორებთან: სპეციფიკურ რეცეპტორებთან ინსულინ გლარგინისა და ადამიანის ინსულინის შეკავშირების პარამეტრები ძალიან ახლოს დგას ერთმანეთთან და პრეპარატს შესწევს ენდოგენური ინსულინის ანალოგიური ბიოლოგიური ეფექტების რეალიზაციის უნარი.
საერთოდ ინსულინის და, შესაბამისად, ინსულინ გლარგინის ყველაზე მნიშვნელოვან თვისებას წარმოადგენს გლუკოზის მეტაბოლიზმის რეგულაცია. ინსულინი და მისი ანალოგები აქვეითებენ სისხლში გლუკოზის შემცველობას, რაც აძლიერებს პერიფერიული ქსოვილების (განსაკუთრებით კუნთოვანი და ცხიმოვანი ქსოვილის) მიერ გლუკოზის უტილიზაციას, აგრეთვე თრგუნავენ ღვიძლში გლუკონეოგენეზის, ლიპოლიზს ადიპოციტებში და პროტეოლიზს, ამავე დროს აძლიერებ ან ცილის სინთეზს.
ინსულინ გლარგინის უფრო ხანგრძლივი მოქმედება უშუალოდ განპირობებულია მისი აბსორბაციის დაქვეითებული სიჩქარით, რაც საშუალებას იძლევა გამოვიყენოთ პრეპარატი დღეში ერთხელ. პრეპარატის კანქვეშ შეყვანის დროს მისი მოქმედება იწყება, საშუალოდ, 1 საათის შემდეგ, ხოლო მოქმედების საშუალო ხანგრძლივობა შეადგენს 24 საათს, მაქსიმალური - 29 საათს. ინსულინისა და მისი ანალოგების, კერძოდ ინსულინ გლარგინის მოქმედების ხანგრძლიობის ხასიათი შეიძლება არსებითად იცვლებოდეს სხვადასხვა ან ერთსა და იმავე პაციენტებში.
ფარმაკოკინეტიკა
ჯანმრთელი ადამიანებისა და შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული პაციენტების სისხლის შრატში ინსულინ გლარგინისა და ინსულინ-იზოფანის კონცენტრაციების შედარებითმა შესწავლამ, მათი კანქვეშ შეყვანის შემდეგ გამოავლინა ინსულინ გლარგინის შენელებული და მნიშვნელოვნად უფრო გახანგრძლივებული აბსორბცია, აგრეთვე ინსულინ გლარგინის მხრივ კონცენტრაციის პიკის არ არსებობა ინსულინ-იზოფანთან შედარებით.
დღეღამის განმავლობაში კანქვეშ ლანტუსის ერთჯერადი შეყვანისას ინსულინ გლარგინის სტაბილური საშუალო კონცენტრაცია სისხლში მიიღწევა პირველი დოზის შეყვანიდან 2-4 დღის შემდეგ.
ვენაში შეყვანისას ინსულინ გლარგინისა და ადამიანის ინსულინის ნახევრადგამოყოფის პერიოდები ურთიერთშედარებადია.
ადამიანის კანქვეშა-ცხიმოვან უჯრედებში ინსულინი გლარგინი ნაწილობრივ იშლება - რგოლის (ბეტა-რგოლის) კარბოქსილური დაბოლოების (C - ტერმინალი) მხრიდან და წარმოიქმნება 21 A - Gly ინსულინი და 21A - Gly -des-30B-Thr - ინსულინი. პლაზმაში აღინიშნება, როგორც შეუცვლელი ინსულინი გლარგინი, ისე მისი დაშლის პროდუქტები.
ჩვენებები
შაქრიანი დიაბეტი, რომელიც საჭიროებს ინსულინით მკურნალობას მოზრდილებში, მოზარდებსა და 6 წლის ასაკის ზევით ბავშვებში.
მიღების წესები და დოზები
ლანტუსი გამოიყენება კანქვეშ დღეში ერთხელ, ყოველთვის ერთსა და იმავე დროს. ლანტუსი შეჰყავთ კანქვეშ მუცლის, მხრის ან ბარძაყის მიდამოში. ყოველი ახალი ინექციის შემდეგ საჭიროა ინექციის ადგილების მონაცვლეობა კანქვეშ პრეპარატის შეყვანისათვის რეკომენდებული უბნების საზღვრებში. კანქვეშ შეყვანისათვის გამიზნული ჩვეულებრივი დოზის ინტრავენურად შეყვანას შეუძლია გამოიწვიოს მძიმე ჰიპოგლიკემიის განვითარება.
ლანტუსის დოზა და დღეღამის განმავლობაში მისი შეყვანის დრო ინდივიდუალურად შეირჩევა. II ტიპის შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში ლანტუსი შეიძლება გამოყენებულ იქნას როგორც მონოთერაპიის სახით, ასევე ჰიპოგლიკემიურ სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ერთად.
დიაბეტის საწინააღმდეგო სხვა პრეპარატებით მკურნალობიდან ლანტუსზე გადასვლა:
საშუალო ან ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინებით მკურნალობის სქემიდან ლანტუსით მკურნალობის სქემაზე გადასვლისას შეიძლება საჭირო გახდეს ბაზალური ინსულინის სადღეღამისო დოზის კორექცია; გარდა ამისა, შეიძლება წარმოიქმნას თანმხლები დიაბეტის საწინააღმდეგო თერაპიის (ხანმოკლე მოქმედების, დამატებით გამოყენებული ინსულინების ან მათი ანალოგების შეყვანის დოზებისა და რეჟიმის, დიაბეტის საწინააღმდეგო პერორალური პრეპარატების დოზების) შეცვლის აუცილებლობა.
დღეღამის განმავლობაში ინსულინ-იზოფანის ორჯერადი შეყვანიდან ლანტუსის ერთჯერად შეყვანაზე პაციენტების გადაყვანისას, ღამე ან გამთენიისას ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკის შემცირების მიზნით, საჭიროა მკურნალობის პირველ კვირაში შევამციროთ ბაზალური ინსულინის ყოვეალდღიური დოზა 20-30%-ით. ამ დროის განმავლობაში დოზის შემცირება, ნაწილობრივ მაინც, საჭიროა ავანაზღაუროთ ხანმოკლე მოქმედების ინსულინის დოზების გაზრდით, ხოლო პერიოდის ჩამთავრებისას საჭიროა დოზირების რეჟიმის ინდივიდუალურად კორექტირება.
არაა საჭირო ინსულინის სხვა პრეპარატებთან ლანტუსის შერევა ან გახსნა. შერევის ან გახსნის დროს შეიძლება შეიცვალოს დროში მისი მოქმედების პროფილი; გარდა ამისა, სხვა ინსულინებთან შერევამ შეიძლება გამოიწვიოს ნალექის წარმოქმნა.
ადამიანის ინსულინის სხვა ანალოგების გამოყენების მსგავსად, პაციენტებს, რომლებიც იღებენ პრეპარატების მაღალ დოზებს ადამიანის ინსულინის მიმართ ანტისხეულების არსებობის გამო, ლანტუსზე გადასვლისას შეიძლება აღენიშნოთ ინსულინის შეყვანაზე საპასუხო რეაქციის გაუმჯობესება.
ლანტუსზე გადასვლის პროცესში, აგრეთვე პირველი კვირის განმავლობაში, საჭიროა სისხლში გლუკოზის შემცველობის გულდასმითი კონტროლი.
მეტაბოლიზმის რეგულაციის გაუმჯობესებისა და ამით განპირობებული ინსულინის მიმართ მგრძნობელობის მომატების შემთხვევაში შეიძლება საჭირო გახდეს დოზირების რეჟიმის შემდგომი კორექცია. გარდა ამისა, დოზის კორექცია შეიძლება საჭირო გახდეს, მაგალითად, პაციენტის სხეულის მასის, მისი ცხოვრვების წესის, პრეპარატის შეყვანისათვის დღეღამის დროის შეცვლის შემთხვევაში ან სხვა ისეთი გარემოების წარმოქმნისას, რომელიც ხელს უწყობს ჰიპო ან ჰიპერგლიკემიის განვითარებისადმი მიდრეკილების ზრდას.
არ შეიძლება პრეპარატის ვენაში შეყვანა. ლანტუსის მოქმედების ხანგრძლივობა განპირობებულია მისი შეყვანით კანქვეშა-ცხიმოვან ქსოვილში.
გვერდითი მოვლენები
ჰიპოგლიკემია, ინსულინით თერაპიის ყველაზე ხშირი არასასურველი შედეგი, შეიძლება განვითარდეს, თუ ინსულინის დოზა აღმოჩნდება ბევრად უფრო მაღალი, ვიდრე მისი საჭიროებაა.
მძიმე ჰიპოგლიკემიის შეტევებმა, განსაკუთრებით განმეორებადმა, შეიძლება გამოიწვიოს ნერვული სისტემის დაზიანება. ხანგრძლივი და გამოხატული ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდები შეიძლება გახდეს პაციენტების ლეტალური გამოსავალის მიზეზი.
ჰიპოგლიკემიის ფონზე განვითარებულ ფსიქონევროლოგიურ დარღვევებს (გონების "დაბინდვა", ან მისი დაკარგვა, კრუნჩხვითი სინდრომი) ჩვეულებრივ წინ უსწრებს ადრენერგული კონტრრეგულაციის სიმპტომები (ჰიპოგლიკემიის საპასუხოდ), სიმპათო-ადრენალური სისტემის გააქტიურება): შიმშილის გრძნობა, გაღიზიანება, "ცივი ოფლი", ტაქიკარდია (რაც უფრო სწრაფად და მნიშვნელოვნად ვითარდება ჰიპოგლიკემია, მით უფრო ძლიერადაა გამოხატული ადრენერგული კონტრრეგულაცია).
არასასურველი მოვლენები თვალების მხრივ: სისხლში გლუკოზის შემცველობის რეგულაციის მნიშვნელოვანმა ცვლილებებმა შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის დროებითი დარღვევები, რომლებიც ქსოვილთა ტურგორისა და თვალის ბროლის გარდატეხის უნარის მაჩვენებლის ცვლილების შედეგია. სისხლში გლუკოზის შემცველობის ხანგრძლივი დროით ნორმალიზება აქვეითებს დიაბეტური რეტინოპათიის პროგრესირების საშიშროებას. ინსულინით თერაპიის დროს, როდესაც მას თან ახლავს სისხლში გლუკოზის შემცველობის მკვეთრი მერყეობა, შეიძლება აღინიშნოს დიაბეტური რეტინოპათიის მიმდინარეობის დროებითი გაუარესება.
პროლიფერაციული რეტინოპათიით დაავადებულ პაციენტებში, განსაკუთრებით რადესაც მათ არ უტარდებათ ფოტოკოაგულაციით მკურნალობა, მძიმე ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდებმა შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის გარდამავალი დაკარგვა.
ლიპოდისტროფია: ინსულინის ნებისმიერი სხვა პრეპარატით მკურნალობის მსგავსად, ინექციის ადგილას შეიძლება განვითარდეს ლიპოდისტროფია და ინსულინის აბსორბციის/შეწოვის ლოკალური შეფერხება. ლანტუსის გამოყენებით ჩატარებული ინსულინით თერაპიის დროს ლიპოდისტროფია აღენიშნა ავადმყოფთა 1-2%. სხეულის სხვადასხვა ნაწილების ფარგლებში ინსულინის კანქვეშა შეყვანისათვის რეკომენდებული საინექციო ადგილების მუდმივ ცვლას შეუძლია ხელი შეუწყოს ამ რეაქციის გამოხატვის შემცირებას ან მისი განვითარების თავიდან აცილებას.
ადგილობრივი რეაქციები შეყვანის ადგილზე და ალერგიული რეაქციები:
ლანტუსით თერაპიის დროს კლინიკური დაკვირვებისას პაციენტების 3-4% აღენიშნა რეაქციები შეყვანის ადგილზე. ამგვარ რეაქციებს განეკუთვნება შეწითლება, ტკივილი, ქავილი, ჭინჭრის ციება, შეშუპება ან ანთება. ინსულინის შეყვანის ადგილზე უმნიშვნელო რეაქციების უმრავლესობა დასაშვებია რამდენიმე დღიდან რამდენიმე კვირამდე. დაუყოვნებლივი ტიპის ჰიპერმგრძნობელობის ალერგიული რეაქციები ინსულინზე იშვიათად ვითარდება. ინსულინზე (ინსულინ გლარგინის ჩათვლით) ან დამხმარე ნივთიერებებზე მსგავსი რეაქციები შეიძლება გამოვლინდეს კანის გენერალიზებული რეაქციების, ანგიონევროზული შეშუპების, ბრონქული სპაზმის, არტერიული ჰიპოტენზიის ან შოკის განვითარებით და ამდენად შეიძლება ავადმყოფის სიცოცხლისათვის საფრთხეს წარმოადგენდეს.
სხვა რეაქციები: ინსულინის გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს მისდამი ანტისხეულების წარმოქმნა. კლინიკური კვლევის დროს პაციენტთა ჯგუფებში, რომელთაც უტარდებოდათ მკურნალობა ინსულინ-იზოფანითა და ინსულინ გლარგინით, ერთნაირი სიხშირით ვლინდებოდა ანტისხეულების წარმოქმნა, ჯვარედინი რეაგირებით ადამიანის ინსულინთან. ინსულინის მიმართ ამგვარი ანტისხეულების არსებობამ იშვიათ შემთხვევებში შეიძლება გამოიწვიოს დოზირების კორექციის საჭიროება, რათა აცილებულ იქნას ჰიპო და ჰიპერგლიკემიის განვითარების ტენდენცია:
იშვიათად ინსულინმა შეიძლება გამოიწვიოს ნატრიუმის გამოყოფის შეფერხება და შეშუპების განვითარება, განსაკუთრებით მაშინ, თუ ინტენსიური ინსულინოთერაპია იწვევს მეტაბოლური პროცესების მანამდე არასაკმაო რეგულაციის გაუმჯობესებას.
უკუჩვენება
- ინსულინ გლარგინის ან მასში შემავალი დამხმარე ნივთიერებების მიმართ მომატებული მგრძობელობა; - 6 წლამდე ასაკის ბავშვებში (გამოყენების შესახებ კლინიკური მონაცემები სადღეისოდ არ მოიპოვება). ორსულებში პრეპარატის გამოყენებისას საჭიროა სიფრთხილის დაცვა.
ორსულობა და ლაქტაცია
ცხოველებზე ჩატარებული კვლევების შედეგად, კარ იქნა მიღებული პირდაპირი ან არაპირდაპირი მონაცემები ინსულინ გლარგინის ემბრიოტოქსიკური ან ფეტოტოქსიკური მოქმედების შესახებ. დღეისათვის არ მოიპოვება შესაბამისი სტატისტიკური მონაცემები ორსულობის დროს პრეპარატის გამოყენების შესახებ. არსებობს მონაცემები შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული 100 ორსული ქალის მიერ ლანტუსის გამოყენების შესახებ. ამ პაციენტებში ორსულობის მიმდინარეობა და გამოსავალი არ განსვხავდებოდა შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ სხვა ორსულობისსაგან, რომლებიც იღებდნენ ინსულინის სხვა პრეპარატებს.
ორსულობაში ლანტუსის დანიშვნა უნდა წარმოებდეს სიფრთხილის დაცვით. ავადმყოფებში, რომლებიც ადრეც იყვნენ ავად ან გამოუვლინდათ შაქრიანი დიაბეტი, მნიშვნელოვანია მთელი ორსულობის პერიოდის განმავლობაში მეტაბოლური პროცესების რეგულაცია. ინსულინზე მოთხოვნილება შეიძლება შემცირდეს ორსულობის IO ტრიმესტრში და გაზარდოს II და III ტრიმესტრების განმავლობაში. უშუალოდ მშობიარობის შემდეგ ინსულინზე მოთხოვნილება სწრაფად კლებულობს (იზრდება ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკი). ასეთ პირობებში არსებითი მნიშვნელობა ენიჭება სისხლში გლუკოზის შემცველობის გულდასმით კონტროლს.
ძუძუთი კვების დროს შეიძლება საჭირო გახდეს ინსულინის დოზირების რეჟიმისა და დიეტის კორექცია.
განსაკუთრებული მითითებები
ლანტუსი არ წარმოადგენს შერჩევის პრეპარატს დიაბეტური კეტოაციდოზის მკურნალობისათვის. ასეთ შემთხვევებში რეკომენდებულია ხანმოკლე მოქმედების ინსულინის ინტრავენური შეყვანა.
ლანტუსის გამოყენების შეზღუდული გამოცდილების გამო არ არის სათანადოდ შეფასებული მისი ეფექტურობა და უსაფრთხოება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით, საშუალო სიმძიმის ან მძიმე ხარისხის თირკმლების უკმარისობის მქონე დაავადებულთა მკურნალობის დროს.
თირკმელების ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში ინსულინზე მოთხოვნილება შეიძლება შემცირდეს მისი ელიმინაციის პროცესის შესუსტების გამო. ხანდაზმულ ავადმყოფებში თირკმელების ფუნქციის პროგრესულმა გაუარესებამ შეიძლება გამოიწვიოს ინსულინზე მოთხოვნილების სტაბილირი შემცირება. ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში ინსულინზე მოთხოვნილება შეიძლება შემცირდეს გლუკონეოგენეზისა და ბიოტრანსფორმაციის უნარის შემცირებასთან დაკავშირებით.
სისხლში გლუკოზის შემცველობის დონის კონტროლის არაფექტურობისა და აგრეთვე ჰიპო- და ჰიპერგლიკემიის განვითარების ტენდენციის არსებობისას, დოზირების რეჟიმის კორექციის დაწყებამდე საჭიროა შემოწმდეს მკურნალობის დანიშნული სქემის, პრეპარატის შეყვანის ადგილების, კანქვეშა ინექციების სწორად გაკეთების ტექნიკის დაცვის სიზუსტე, პრობლემასთან დაკავშირებული ყველა ფაქტორის გათვალისწინებით.
ჰიპოგლიკემია:
ჰიპოგლიკემიის განვითარების დრო დამოკიდებულია გამოყენებული ინსულინების მოქმედების პროფილზე და ამდენად შეიძლება იცვლებოდეს მკურნალობის სქემის შეცვლისას. ლანტუსის გამოყენებისას ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინის ორგანიზმში შესვლის დროის გაზრდის შედეგად მოსალოდნელია ღამის ჰიპოგლიკემიის განვითარების ნაკლები ალბათობა, მაშინ, როდესაც გამთენიისას ეს ალბათობა შეიძლება გაიზარდოს.
პაციენტებმა, რომელთათვისაც ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდებს შეიძლება ჰქონდეს განსაკუთრებული კლინიკური მნიშვნელობა, კერძოდ კორონარული არტერიების ან თავის ტვინის სისხლძარღვების გამოხატული სტენოზით (კარდიალური ან ცერებრული გართულებების განვითარების რისკი), აგრეთვე პროლიფერაციული რეტინოპათიით დაავადებულებმა, განსაკუთრებით იმათ, ვისაც არ უტარდება ფოტოკოაგულაციით მკურნალობა (ჰიპოგლიკემიის შედეგად განვითარებული მხედველობის გარდამავალი დაკარგვა), საჭიროა დაიცვან სიფრთხილის განსაკუთრებული ზომები; გარდა ამისა რეკომენდებულია სისხლში გლუკოზის შემცველობის მონიტორინგის ინტენსიფიცირება.
პაციენტებმა უნდა იცოდნენ, რომ ჰიპნოგლიკემიის მიმანიშნებელმა სიმპტომებმა შეიძლება სახე იცვალოს, გახდნენ ნაკლებად გამოხატული, ან არ გამოვლინდნენ.
აღნიშნული ჯგუფები მოიცავს:
- პაციენტებს, რომელთაც ჰიპოგლიკემია თანდათან უვითარდებათ;
- ხანდაზმული ასაკის პაციენტები;
- ნეიროპათიით დაავადებული პაციენტები;
- ხანგრძლივი მიმდინარეობის მქონე შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული პაციენტები;
- ფსიქიურად დაავადებული პაციენტები;
- პაციენტები, რომელთაც უტარდებათ თანმხლები მკურნალობა სხვა სამკურნალო პრეპარატებით (იხ. ‘"ხვა სამკურნალო საშუალებებთან ურთიერთქმედება"). ამგვარმა სიტუაციებმა შეიძლება გამოიწვიოს მძიმე ჰიპოგლიკემიის განვითარება (გონების შესაძლო დაკარგვით) მანამ, სანამ პაციენტი გაიზიარებს, რომ მას უნვითარდება ჰიპოგლიკემია.
იმ შემთხვევებში, როდესაც აღინიშნება გლიკოზილირებული ჰემოგლობინის ნორმალური ან დაქვეითებული მაჩვენებლები, საჭიროა გავითვალისწინოთ ჰიპოგლიკემიის განმეორებადი, ამოუცნობი ეპიზოდების განვითარების შესაძლებლობა (განსაკუთრებით ღამის საათებში). პაციენტების მიერ დოზირების, დიეტისა და კვების რეჟიმის სქემის დაცვა, ინსულინის სწორ გამოყენებაზე და ჰიპოგლიკემიის სიმპტომებზე კონტროლი ხელს უწყობს ჰიპოკლიკემიის განვითარების რისკის არსებით შემცირებას. ფაქტორები, რომლებიც ზრდიან ჰიპოკლიკემიის მიმართ მიდრეკილებას, მოითხოვენ განსაკუთრებით გულდასმით დაკვირვებას, რადგან მათ შეიძლება გამოიწვიონ ინსულინის დოზის კორექციის აუცილებლობა.
ამ ფაქტორებს მიეკუთვნება:
- ინსულინის შეყვანის ადგილის შეცვლა;
- ინსულინის მიმართ მგრძნობელობის ამაღლება (მაგ. სტრესის ფაქტორების მოხსნის დროს);
- მიუჩვეველი, გაზრდილი ან ხანგრძლივი ფიზიკური აქტივობა;
- ინტერკურენტული დაავადებები, რომელთაც თან ახლავს პირღებინება, დიარეა;
- დიეტისა და კვების რეჟიმის დარღვევა;
- გამოტოვებით კვების მიღება;
- ალკოჰოლის მიღება;
- ზოგიერთი არაკომპენსირებული ენდოკრინული დარღვევა (მაგ.: ჰიპოთირეოზი, ადენოჰიპოფიზის ან თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქის უკმარისობა);
- ზოგიერთი სხვა სამკურნალო საშუალებით თანმხლები მკურნალობა.
ინტერკურენტული დაავადებები:
ინტერკურენტული დაავადებების დროს საჭიროა სისხლში გლუკოზის შემცველობის უფრო ინტენსიური კონტროლი. ბევრ შემთხვევაში ნაჩვენებია ანალიზის ჩატარება შარდში კეტონური სხეულაკების არსებობაზე, აგრეთვე ზოგჯერ საჭიროა ინსულინის დოზირების რეჟიმის კორექცია. ხშირად მატულობს ინსულინზე მოთხოვნა. I ტიპის შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულებმა საჭიროა გააგრძელონ ნახშირწყლების მცირე რაოდენობით მაინც რეგულარული მიღება მაშინაც კი, როდესაც ისინი იღებენ მცირე მოცულობის საკვებს, ან საერთოდ არ შეუძლიათ ჭამა, როდესაც აქვთ პირღებინება და ა.შ. ამ პაციენტებმა არასდროს არ უნდა შეწყვიტონ ინსულინის შეყვანა.
ჭარბი დოზირება
ჭარბმა დოზირებამ შეიძლება გამოიწვიოს მძიმე და ზოგჯერ ხანგრძლივი ჰიპოგლიკემია, რომელმაც შესაძლოა საფრთხე შეუქმნას პაციენტის სიცოცხლეს.
მკურნალობა: ზომიერი ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდების ნიველირება ჩვეულებრივ ხდება სწრაფად შეთვისებადი ნახშირწყლების მიღებით. შეიძლება წარმოიშვას პრეპარატის დოზირების სქემის, კვების რეჟიმის ან ფიზიკური აქტივობის შეცვლის საჭიროება.
უფრო მძიმე ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდები, რომელთაც თან ახლავს კომა, კრუნჩხვები ან ნევროლოგიური მოშლილობანი, საჭიროებს კუნთებში ან კანქვეშ, გლუკაგონის, აგრეთვე დექსტროზას კონცენტრირებული ხსნარის ვენაში შეყვანას. შეიძლება საჭირო გახდეს ნახშირწყლების ხანგრძლივი მიღება და სპეციალისტის დაკვირვება, რადგან ჰიპოგლიკემია შეიძლება განმეორდეს შესამჩნევი კლინიკური გაუმჯობესების შემდეგ.
სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება
ზოგი სამკურნალო საშუალება მოქმედებს გლუკოზის ცვლაზე, რასაც შეუძლია გამოიწვიოს ინსულინ გლარგინის დოზის კორექცია.
პრეპარატებს, რომელთაც შეუძლიათ ინსულინის ჰიპოგლიკემიური მოქმედების გაძლიერება და ჰიპოგლიკემიის განვითარებისადმი მიდრეკილების მომატება, მიეკუთვნება პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები, ანგიოტენზინგარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორები, დიზოპირამიდი, ფიბრატები, ფლუოქსეტინი, მონოამინოქსიდაზას ინჰიბიტორები, პენტოქსიფილინი, პროპოქსიფენი, სალიცილატები და სულფამიდური ანტიმიკრობული საშუალებები.
პრეპერატებს, რომელთაც შეუძლიათ ინსულინის ჰიპოგლიკემიური მოქმედების შესუსტება მიეკუთვნება გლუკოკორტიკოსტეროიდები, დანაზოლი, დიაზოქსიდი, დიურეზულები, გლუკაგონი, იზონიაზიდი, ესტროგენები, გესტაგენები, ფენოთიაზინის წარმოებულები, სომატოტროპინი, სიმპათომიმეტური საშუალებები (მაგ. ეპინეფრინი [ადრენალინი], სალბუტამოლი, ტერბუტალინი) და ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონები.
ბეტა-ადრენობლოკატორებს, კლონიდინს, ლითიუმის მარილებს ან ალკოჰოლს შეუძლიათ გააძლიერონ ან შეასუსტონ ინსულინის ჰიპოგლიკემიური მოქმედება.
პენტამიდინს შეუძლია გამოიწვიოს ჰიპოგლიკემია, რომელიც ზოგჯერ იცვლება ჰიპერგლიკემიით. ამასთან ერთად სიმპათოლიზური და ანტიადრენერგული, მოქმედების პრეპარატების ზეგავლენით (ბეტა-ადრენობლოკატორები, კლონიდინი, გუანფაცინი და რეზერპინი) ადრენერგული კონტრრეგულაციის ნიშნები შეიძლება შემცირდეს ან საერთოდ არ აღინიშნოს.
მითითებები შეთავსების შესახებ:
დაუშვებელია ლანტუსის შერევა ნებისმიერ სხვა სამკურნალო საშუალებასთან. საჭიროა დავრწმუნდეთ, რომ შპრიცი არ შეიცავს სხვა სამკურნალო საშუალების ნარჩენებს.
შენახვის პირობები და ვადები
პრეპარატი ინახება 2-8°C ტემპერატურაზე, ბნელ, ბავშვებისაგან დაცულ ადგილას. პრეპარატის გაყინვა დაუშვებელია.
გამოყენების დაწყების შემდეგ ინახება არაუმეტეს 25°C -ის ტემპერატურაზე, მუყაოს შეფუთვით.
ვარგისობის ვადა - 2 წელი.
შენიშვნა: პირველი გამოყენების შემდეგ ფლაკონის ან კარტრიჯის ვარგისობის ვადა 4 კვირაა. სასურველია, რომ ეტიკეტზე აღინიშნოს ფლაკონიდან პრეპარატის პირველი აღების თარიღი.
აფთიაქში გაცემის წესი
რეცეპტით.
მწარმოებელი ქვეყანა - გერმანია
